Wyszukiwarka
Liczba elementów: 6
Dokładny czas budowy pałacu w Kokoszycach nie jest do końca znany. Jedną z przypuszczalnych dat powstania budowli jest rok 1822, kiedy to mógł postawić go Wilhelm Franz von Zawadzki. Data wyryta na fasadzie budynku sugeruje, że zbudowany został on w 1783 r. przez ówczesnego właściciela Kokoszyc, Gustawa Baltazara von Czebulka. Rozbudowa rezydencji miała miejsce za czasów ostatniego właściciela, Gustawa von Ruffera, w drugiej połowie XIX w. Prace budowlane prowadzono w pałacu także w latach 1919-1920, a miały one na celu powiększenie jego powierzchni mieszkalnej. W tych czasach powstała w pałacu kaplica. Zburzono natomiast wówczas wieżę. Gdy ziemie tej części Górnego Śląska znalazły się ostatecznie na terenie Polski, ówczesna właścicielka rezydencji, Gabriela von Ruffer, zdecydowała o sprzedaniu tutejszego majątku oraz przeniesieniu się do swojej posiadłości w granicach Niemiec. Rezydencją zainteresowała się wówczas Administracja Apostolska dla Śląska Polskiego, która stała się zalążkiem powstałej wkrótce diecezji katowickiej. W pałacu, który zakupiono w roku 1925, chciano urządzić pierwotnie seminarium duchowne, z czego jednak zrezygnowano. Po krótkim okresie dzierżawy pałacu przez hrabiego Hansa Georga von Oppersdorf, budowlę przeznaczono na dom wypoczynkowy dla księży oraz dom rekolekcyjny. Opiekę nad nim powierzono Zgromadzeniu Sióstr św. Jadwigi. Na krótko przez II wojną pałac był gruntownie remontowany. W czasie działań wojennych Niemcy zajęli budynek, urządzając w nim najpierw szkołę gospodarczą dla dziewcząt, a potem koszary oraz hotel dla oficerów. Po wojnie rezydencja, stanowiąca z powrotem dom rekolekcyjny, była remontowana jeszcze kilkakrotnie. W latach 70-tych zmieniono wystrój kaplicy, umieszczając w niej barokowy ołtarz, przeniesiony z Siemianowic Michałkowic. Wówczas przebywał tu m.in. kardynał Karol Wojtyła. W parku, który powstał w czasach budowy pałacu, rosną przede wszystkim popularne, rodzime drzewa i krzewy, ale również okazy drzew południowych, jak rzadkie tulipanowce czy azalie. Na terenie parku znajduje się także osiem stawów.
Dokładny czas budowy pałacu w Kokoszycach nie jest do końca znany. Jedną z przypuszczalnych dat powstania budowli jest rok 1822, kiedy to mógł postawić go Wilhelm Franz von Zawadzki. Data wyryta na fasadzie budynku sugeruje, że zbudowany został on w 1783 r. przez ówczesnego właściciela Kokoszyc, Gustawa Baltazara von Czebulka. Rozbudowa rezydencji miała miejsce za czasów ostatniego właściciela, Gustawa von Ruffera, w drugiej połowie XIX w. Prace budowlane prowadzono w pałacu także w latach 1919-1920, a miały one na celu powiększenie jego powierzchni mieszkalnej. W tych czasach powstała w pałacu kaplica. Zburzono natomiast wówczas wieżę. Gdy ziemie tej części Górnego Śląska znalazły się ostatecznie na terenie Polski, ówczesna właścicielka rezydencji, Gabriela von Ruffer, zdecydowała o sprzedaniu tutejszego majątku oraz przeniesieniu się do swojej posiadłości w granicach Niemiec. Rezydencją zainteresowała się wówczas Administracja Apostolska dla Śląska Polskiego, która stała się zalążkiem powstałej wkrótce diecezji katowickiej. W pałacu, który zakupiono w roku 1925, chciano urządzić pierwotnie seminarium duchowne, z czego jednak zrezygnowano. Po krótkim okresie dzierżawy pałacu przez hrabiego Hansa Georga von Oppersdorf, budowlę przeznaczono na dom wypoczynkowy dla księży oraz dom rekolekcyjny. Opiekę nad nim powierzono Zgromadzeniu Sióstr św. Jadwigi. Na krótko przez II wojną pałac był gruntownie remontowany. W czasie działań wojennych Niemcy zajęli budynek, urządzając w nim najpierw szkołę gospodarczą dla dziewcząt, a potem koszary oraz hotel dla oficerów. Po wojnie rezydencja, stanowiąca z powrotem dom rekolekcyjny, była remontowana jeszcze kilkakrotnie. W latach 70-tych zmieniono wystrój kaplicy, umieszczając w niej barokowy ołtarz, przeniesiony z Siemianowic Michałkowic. Wówczas przebywał tu m.in. kardynał Karol Wojtyła. W parku, który powstał w czasach budowy pałacu, rosną przede wszystkim popularne, rodzime drzewa i krzewy, ale również okazy drzew południowych, jak rzadkie tulipanowce czy azalie. Na terenie parku znajduje się także osiem stawów.
Dokładny czas budowy pałacu w Kokoszycach nie jest do końca znany. Jedną z przypuszczalnych dat powstania budowli jest rok 1822, kiedy to mógł postawić go Wilhelm Franz von Zawadzki. Data wyryta na fasadzie budynku sugeruje, że zbudowany został on w 1783 r. przez ówczesnego właściciela Kokoszyc, Gustawa Baltazara von Czebulka. Rozbudowa rezydencji miała miejsce za czasów ostatniego właściciela, Gustawa von Ruffera, w drugiej połowie XIX w. Prace budowlane prowadzono w pałacu także w latach 1919-1920, a miały one na celu powiększenie jego powierzchni mieszkalnej. W tych czasach powstała w pałacu kaplica. Zburzono natomiast wówczas wieżę. Gdy ziemie tej części Górnego Śląska znalazły się ostatecznie na terenie Polski, ówczesna właścicielka rezydencji, Gabriela von Ruffer, zdecydowała o sprzedaniu tutejszego majątku oraz przeniesieniu się do swojej posiadłości w granicach Niemiec. Rezydencją zainteresowała się wówczas Administracja Apostolska dla Śląska Polskiego, która stała się zalążkiem powstałej wkrótce diecezji katowickiej. W pałacu, który zakupiono w roku 1925, chciano urządzić pierwotnie seminarium duchowne, z czego jednak zrezygnowano. Po krótkim okresie dzierżawy pałacu przez hrabiego Hansa Georga von Oppersdorf, budowlę przeznaczono na dom wypoczynkowy dla księży oraz dom rekolekcyjny. Opiekę nad nim powierzono Zgromadzeniu Sióstr św. Jadwigi. Na krótko przez II wojną pałac był gruntownie remontowany. W czasie działań wojennych Niemcy zajęli budynek, urządzając w nim najpierw szkołę gospodarczą dla dziewcząt, a potem koszary oraz hotel dla oficerów. Po wojnie rezydencja, stanowiąca z powrotem dom rekolekcyjny, była remontowana jeszcze kilkakrotnie. W latach 70-tych zmieniono wystrój kaplicy, umieszczając w niej barokowy ołtarz, przeniesiony z Siemianowic Michałkowic. Wówczas przebywał tu m.in. kardynał Karol Wojtyła. W parku, który powstał w czasach budowy pałacu, rosną przede wszystkim popularne, rodzime drzewa i krzewy, ale również okazy drzew południowych, jak rzadkie tulipanowce czy azalie. Na terenie parku znajduje się także osiem stawów.
Pałac w Chałupkach, znajdujący się 300 m. od mostu granicznego na Odrze, od wieków stanowi dominantę miejscowości, będącej niegdyś częścią Bogumina (dzisiejszy Bohumin w republice Czeskiej). Dzisiejszy kształt obiektu to wynik przebudowy dokonanej na przełomie XVIII i XIX w., która nadała mu kształt barokowy. Jednak zachował także elementy wcześniejsze. Pierwsze pisemne informacje o budowli pochodzą z roku 1373, choć jej początki sięgają wieku XIII. Pierwotnie budowla stanowiła typowy dla średniowiecza obronny zamek, który strzec miał przeprawy przez Odrę. Właścicielami jego byli książęta raciborsko-opawscy, później zaś – na początku XVI wieku - stał się on własnością margrabiego Jerzego Hohenzollerna, który w obliczu zagrożenia tureckiego przebudował go. Przechodzący kilkakrotnie z rąk do rąk obiekt znalazł się w latach 20-tych XVII w. w rękach rodu Henckel von Donnersmarck. Rodzina ta założyła park, a na przełomie XVIII i XIX w. dokonała przebudowy zamku, któremu nadano dzisiejszy barokowy kształt z mansardowym dachem i wieżą. Warto wspomnieć, że od 1742 r. główna część Bogumina znalazła się w Austrii, po drugiej stronie Odry, zaś sam pałac - w Prusach. Na początku XIX w. pałac stał się własnością Lichnowskich, a w 1846 roku kupiony został przez Salomona von Rotszylda. Był on bankierem, założycielem wiedeńskiego oddziału banku Rotszyldów. Został nobilitowany do godności barona przez Franciszka II Habsburga. Inwestował w nieruchomości i sztukę, a także był filantropem. Słynna rodzina żydowskich bankierów, za czasów której na początku XX w. dokonano przebudowy obiektu, posiadała rezydencję do 1936 r. Ponieważ Chałupki znajdowały się na terenie Niemiec, władze hitlerowskie odebrały Rotszyldom pałac, przekazując go baronowej von Kirchen und Pancken. W czasach PRL pusty i niszczejący początkowo (przez trzy dekady) obiekt, w latach 70. doczekał się wreszcie remontu, a w latach 80. umieszczono w nim hotel. Obecnie stanowi on własność gminy, wydzierżawioną prywatnej osobie. Znajduje się tu hotel, restauracja i dom przyjęć.
Pałac w Chałupkach, znajdujący się 300 m. od mostu granicznego na Odrze, od wieków stanowi dominantę miejscowości, będącej niegdyś częścią Bogumina (dzisiejszy Bohumin w republice Czeskiej). Dzisiejszy kształt obiektu to wynik przebudowy dokonanej na przełomie XVIII i XIX w., która nadała mu kształt barokowy. Jednak zachował także elementy wcześniejsze. Pierwsze pisemne informacje o budowli pochodzą z roku 1373, choć jej początki sięgają wieku XIII. Pierwotnie budowla stanowiła typowy dla średniowiecza obronny zamek, który strzec miał przeprawy przez Odrę. Właścicielami jego byli książęta raciborsko-opawscy, później zaś – na początku XVI wieku - stał się on własnością margrabiego Jerzego Hohenzollerna, który w obliczu zagrożenia tureckiego przebudował go. Przechodzący kilkakrotnie z rąk do rąk obiekt znalazł się w latach 20-tych XVII w. w rękach rodu Henckel von Donnersmarck. Rodzina ta założyła park, a na przełomie XVIII i XIX w. dokonała przebudowy zamku, któremu nadano dzisiejszy barokowy kształt z mansardowym dachem i wieżą. Warto wspomnieć, że od 1742 r. główna część Bogumina znalazła się w Austrii, po drugiej stronie Odry, zaś sam pałac - w Prusach. Na początku XIX w. pałac stał się własnością Lichnowskich, a w 1846 roku kupiony został przez Salomona von Rotszylda. Był on bankierem, założycielem wiedeńskiego oddziału banku Rotszyldów. Został nobilitowany do godności barona przez Franciszka II Habsburga. Inwestował w nieruchomości i sztukę, a także był filantropem. Słynna rodzina żydowskich bankierów, za czasów której na początku XX w. dokonano przebudowy obiektu, posiadała rezydencję do 1936 r. Ponieważ Chałupki znajdowały się na terenie Niemiec, władze hitlerowskie odebrały Rotszyldom pałac, przekazując go baronowej von Kirchen und Pancken. W czasach PRL pusty i niszczejący początkowo (przez trzy dekady) obiekt, w latach 70. doczekał się wreszcie remontu, a w latach 80. umieszczono w nim hotel. Obecnie stanowi on własność gminy, wydzierżawioną prywatnej osobie. Znajduje się tu hotel, restauracja i dom przyjęć.
Pałac w Chałupkach, znajdujący się 300 m. od mostu granicznego na Odrze, od wieków stanowi dominantę miejscowości, będącej niegdyś częścią Bogumina (dzisiejszy Bohumin w republice Czeskiej). Dzisiejszy kształt obiektu to wynik przebudowy dokonanej na przełomie XVIII i XIX w., która nadała mu kształt barokowy. Jednak zachował także elementy wcześniejsze. Pierwsze pisemne informacje o budowli pochodzą z roku 1373, choć jej początki sięgają wieku XIII. Pierwotnie budowla stanowiła typowy dla średniowiecza obronny zamek, który strzec miał przeprawy przez Odrę. Właścicielami jego byli książęta raciborsko-opawscy, później zaś – na początku XVI wieku - stał się on własnością margrabiego Jerzego Hohenzollerna, który w obliczu zagrożenia tureckiego przebudował go. Przechodzący kilkakrotnie z rąk do rąk obiekt znalazł się w latach 20-tych XVII w. w rękach rodu Henckel von Donnersmarck. Rodzina ta założyła park, a na przełomie XVIII i XIX w. dokonała przebudowy zamku, któremu nadano dzisiejszy barokowy kształt z mansardowym dachem i wieżą. Warto wspomnieć, że od 1742 r. główna część Bogumina znalazła się w Austrii, po drugiej stronie Odry, zaś sam pałac - w Prusach. Na początku XIX w. pałac stał się własnością Lichnowskich, a w 1846 roku kupiony został przez Salomona von Rotszylda. Był on bankierem, założycielem wiedeńskiego oddziału banku Rotszyldów. Został nobilitowany do godności barona przez Franciszka II Habsburga. Inwestował w nieruchomości i sztukę, a także był filantropem. Słynna rodzina żydowskich bankierów, za czasów której na początku XX w. dokonano przebudowy obiektu, posiadała rezydencję do 1936 r. Ponieważ Chałupki znajdowały się na terenie Niemiec, władze hitlerowskie odebrały Rotszyldom pałac, przekazując go baronowej von Kirchen und Pancken. W czasach PRL pusty i niszczejący początkowo (przez trzy dekady) obiekt, w latach 70. doczekał się wreszcie remontu, a w latach 80. umieszczono w nim hotel. Obecnie stanowi on własność gminy, wydzierżawioną prywatnej osobie. Znajduje się tu hotel, restauracja i dom przyjęć.