Kościół parafialny p.w. św. Bartłomieja w Pogrzebieniu, neoromański, zbudowany w 1851 r. według projektu architekta Linkego z Raciborza na miejscu starszego, drewnianego, gruntownie przebudowany w l. 1955-1960, wewnątrz drewniany ołtarz z obrazem patrona nieznanego malarza z Düsseldorfu, kamienna chrzcielnica ludowa z 1852 r., XVIII w. obraz Matki Bożej z Dzieciątkiem, późnobarokowy krzyż ołtarzowy, na zewnątrz współczesny nagrobek Sługi Bożej salezjanki Laury Meozzi. Budynek probostwa z 1866 r.
Laura Meozzi urodziła się we Florencji w 1873 r., w zamożnej rodzinie szlacheckiej. Rozpocząwszy studia medyczne postanowiła wstąpić do zakonu Sióstr Salezjanek, aby poświęcić się pracy z ubogimi dziewczętami. Po 23 latach spędzonych na Sycylii, w 1922 r. przybyła na czele grupy sióstr do Polski. Wkrótce założyła ona w Różanymstoku sierociniec dla osiemdziesięciorga biednych, często zdemoralizowanych dzieci, zmieniając w niedługim czasie to miejsce w wielką, szczęśliwą rodzinę. Niezrównana życzliwość siostry Meozzi sprawiła, że dzieci nadały jej przydomek Mateczka, a działalność sióstr spotkała się ze wsparciem władz i zamożnych rodzin. W latach 1922-1940 siostra Laura zainicjowała 9 tego rodzaju dzieł. Pomimo możliwości wyjazdu do Włoch, wolała w czasie II wojny zostać w Polsce, wybierając mieszkanie w sierocińcu na Wileńszczyźnie. Po wojnie siostry, które wraz wychowankami musiały opuścić Kresy, znalazły się w Pogrzebieniu. Przystąpiwszy do pracy w nowym miejscu, salezjanki wraz z siostrą Meozzi, obok działalności religijnej zorganizowały tu m.in. ochronkę i przedszkole dla dzieci, kursy kroju i szycia dla dziewcząt, naukę maszynopisania i gry na instrumentach muzycznych, świetlicę środowiskową oraz podjęły wiele innych działań charytatywnych. Matka Laura otwarła kolejnych 12 domów salezjańskich. Zmarła otoczona modlącymi się przyjaciółmi, w 1951 roku.