Kościół św. Wacława w Krzanowicach

Miasto, pierwsza wzmianka z 1265 r. Zachowana śródmiejska zabudowa z centralnie położonym rynkiem i farą.

Kościół parafialny p.w. św. Wacława, wzmiankowany w 1288 r., początkowo drewniany, obecny neobarokowy, zbudowany w l. 1914-1915 według projektu Józefa Seyfrieda, ołtarz główny patrona oraz dwa boczne – św. Anny i św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus barokowo-klasycystyczne z XVIII w., rokokowa ambona z końca XVII w., z tego okresu komoda zakrystyjna z ozdobnymi okuciami oraz malowany na drewnie obraz św. Marii Magdaleny obmywającej nogi Chrystusowi, późnobarokowe rzeźby świętych: Jadwigi, Elżbiety, Floriana, Michała Archanioła oraz Chrystusa Zmartwychwstałego. Otoczony ceglanym murem, częściowo w wątku gotyckim, od zachodu widoczna pozostałość XVI-wiecznej półkolistej bastei z otworami strzelniczymi, od południowego-wschodu barokowa bramka z XVIII w. z kamienną figurą Najświętszej Maryi Panny we wnęce na szczycie.

Rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Pietrowice Wielkie diecezji opolskiej.

Obecna świątynia została wzniesiona w stylu neobarokowym. Zaprojektowana została przez Józefa Seyfrieda z Krawarzy i budowana była przez księdza Augustyna Quitteka ówczesnego proboszcza parafii w Krzanowicach. Budowa trwała 1,5 roku czyli od maja 1914 do końca 1915. W dniu 13 listopada 1915 roku budowla została konsekrowana przez księdza biskupa sufragana ołomunieckiego Karela Wisnara.

Świątynia jest potężną budowlą, posiada 48 metrów długości, nawa główna posiada 27 metrów szerokości, a z kaplicami 35 metrów. Sklepienie posiada 17 metrów wysokości, natomiast w kopule jest wysokie na 20 metrów. Wieża posiada 56 metrów wysokości.

Polichromia została wykonana przez artystów z Monachium: profesora Hansa Martina we współpracy z Paulem Hofmannem i Franzem Zachem - w 1915 roku.
Podczas drugiej wojny światowej świątynia została uszkodzona - odbudowana została przez księdza radcę Franciszka Pawlara, wieloletniego proboszcza (lata urzędowania 1946-1980) w latach 1947-48.

Kościół pw. Św. Wacława w Krzanowicach 47-470 Krzanowice, ul. Kościelna Rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Pietrowice Wielkie diecezji opolskiej.

Obecna świątynia została wzniesiona w stylu neobarokowym. Zaprojektowana została przez Józefa Seyfrieda z Krawarzy i budowana była przez księdza Augustyna Quitteka ówczesnego proboszcza parafii w Krzanowicach. Budowa trwała 1,5 roku czyli od maja 1914 do końca 1915. W dniu 13 listopada 1915 roku budowla została konsekrowana przez księdza biskupa sufragana ołomunieckiego Karela Wisnara.
Świątynia jest potężną budowlą, posiada 48 metrów długości, nawa główna posiada 27 metrów szerokości, a z kaplicami 35 metrów. Sklepienie posiada 17 metrów wysokości, natomiast w kopule jest wysokie na 20 metrów. Wieża posiada 56 metrów wysokości.

Polichromia została wykonana przez artystów z Monachium: profesora Hansa Martina we współpracy z Paulem Hofmannem i Franzem Zachem - w 1915 roku.
Podczas drugiej wojny światowej świątynia została uszkodzona - odbudowana została przez księdza radcę Franciszka Pawlara, wieloletniego proboszcza (lata urzędowania 1946-1980) w latach 1947-48.

Neobarokowy kościół św. Wacława z lat 1914-15, usytuowany na wzgórzu, gdzie w średniowieczu znajdował się zamek. Pierwotny z 1288 r. wielokrotnie ulegał zniszczeniu. Orientowany, salowy, z trójprzęsłowym zamknięciem od wschodu. Ołtarz św. Wacława, autorstwa Ferdynanda Lichty z Brna z 1805 r., pomiędzy kolumnami dwie figury z XVIII w., św. Ludmiła z lewej i św. Jadwiga z prawej. Na ścianach prezbiterium malowidła Jana Maślanki. Polichromia z 1915 r. prof. Hansa Martina, przy udziale Paula Hoffmanna i Franza Zacha. Na sklepieniu Apokaliptyczny Baranek, symbole czterech Ewangelistów, sześciu Sakramentów, św. Piotra, Pawła i Andrzeja. Na kopule sceny z życia św. Wacława: otrzymanie relikwii św. Wita i Zygmunta, nalewanie wina, śmierć w drzwiach kościoła z rąk własnego brata Bolesława (co ciekawe na pomoc świętemu spieszy pruski żołnierz), radość z przyjęcia do nieba. W zwieńczeniu kopuły postacie Trójcy Przenajświętszej, na filarach czterech zachodnich Ojców Kościoła: św. Augustyn, Ambroży, Hieronim i Grzegorz Wielki. W lewej nawie bocznej ołtarze św. Anny i Najświętszego Serca Pana Jezusa. Na ścianach pilastrów lewej nawy bocznej obrazy św. Judy Tadeusza, św. Barbary, Miłosierdzia Bożego i św. Jana Chrzciciela, autorstwa Jana Maślanki. Na sklepieniu lewej nawy bocznej obrazy apostołów: św. Bartłomieja, Filipa i Jakuba młodszego. W prawej nawie bocznej ołtarze św. Józefa i Matki Bożej Różańcowej. Na sklepieniu prawej nawy bocznej malowidła apostołów: św. Jana, Jakuba starszego i Tomasza. Nad wejściem do kościoła obrazy M.B Fatimskiej, św. Augustyna ze św. Moniką. Na ścianach pilastrów obrazy: św. Augustyna, Franciszka Salezego, Urbana, Karola Boromeusza. Ambona rokokowa, na parapecie płaskorzeźby: Mojżesz pod krzakiem gorejącym, Chrystus jako dobry pasterz i ofiara Noego po Potopie, nad baldachimem rzeźby Chrystusa Zmartwychwstałego i aniołki.